Daisy Soleil wenst iedereen een vrolijk kerstfeest en een voorspoedig 2008!

Kijk eens in de doos

Gisterenavond was het dus tijd voor dat snuifje cultuur uit mijn vorige post. Om niet al te veel tijd te verliezen, hadden T&I, Norbert en ik afgesproken in dit zogenaamde fast-foodrestaurant.







De belofte die in de naam schuilt van deze bekende hamburgerrestaurantketen werd totaal niet waargemaakt. De bediende aan de balie leek er zich niet aan te storen, met rollende ogen, veel gezucht en onbeschoftheid snauwde ze ons gezelschap toe dat "er één ziek is en dat we met een man minder zijn en dat het lang gaat duren hoor". Ok, dit kan altijd gebeuren.

Op de trap van deze keet had er iemand een cola gemorst. Wij lieten dit weten aan een lid van het personeel. Hij keek ons aan alsof we hem net stoorden uit een droomloze slaap. Ik heb het geteld... Tot 16 keer toe (zestien!) passeerde een lid van het personeel de bewuste trap om op de bovendieping telkens een stuk of vijf lege dienblaadjes te halen of om er gewoon wat rond te kijken. Telkens negeerde het lieve kind (ik schat haar op een jaar of twaalf) de colavlek. Uiteindelijk kwam ze, nadat de helft van de gasten van het restaurant had geprobeerd om via de trapleuning naar boven te klimmen, aanzetten met een miniscuul emmertje water (?) en een soort van dweil. Ze legde de vod op de colavlek, keek er even na en gooide daarna de dweil terug in haar emmertje. Ik zag haar niet meer terug. Waarschijnlijk was ze uitgeput van deze bovenmenselijke krachtinspanning.

Ondertussen waren we eindelijk bediend en konden we genieten van onze flauwe frieten, melige milkshake en hamburger die er beter uitzag toen hij nog in de doos zat.

Gelukkig was dit niet het einde van de avond. We gingen, op uitnodiging van G&I, de schoonbroer en zus van T&I, kijken naar het stuk "De Jongens Van Hiernaast" van de toneelkring "Feniks". G., de schoonbroer van T&I speelde er een rol in.

"De jongens van hiernaast" is een toneelstuk over vier mentaal andersvalide mannen die samen op een appartement wonen. Hun sociaal werker, Jan, is uitgekeken op zijn werk, en op zijn leven. Lucien Desmedt (met dt!) en Noël Bultinck zijn mentaal achtergesteld. Bartje Cleemput is een briljante schizofreen die fantaseert dat hij een tennisster is, en Arnold Weyers is een hyperactieve prater met dwangmatige gewoontes, die lijdt aan diepgewortelde onzekerheden.

Dit stukje uit het stuk wil ik met jullie delen:

(Bartjes vader komt hem bezoeken. Bartje en zijn vader delen een niet al te best verleden, en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom Bartje al een paar keren is opgenomen in een instelling. Hij begint zijn monoloog terwijl hij terugdenkt aan zijn opnamen.) Bartje: Elk jaar met kerst stuurde hij me een doos pralines. Maar, en ik denk dat vader dit gewoon vergat, ik hou niet van pralines. Ik krijg er buikpijn van, weet je. Dus deelde ik de pralines met de andere jongens van de afdeling. Elke kerst. Zo was er die ene jongen... ik ben zijn naam vergeten... die enkel het chocolade omhulsel van de praline opat en de vulling ervan bewaarde in een doos. Hij had die doos altijd bij zich. Tot hij op een dag doodging en de begeleiders gewoon de doos weggooiden. Ik bedoel, alles wat die jongen bezat, was die doos met de vullingen van alle pralines die hij ooit had gegeten en ze gooiden die gewoon weg. Ze vroegen het zelfs niet aan zijn familie. Ik begrijp dat niet. Ze keken zelfs niet eens in de doos. Ze gooiden de doos gewoon weg. (Bartje begint te huilen)

Na de voorstelling gingen we met z'n allen nog iets drinken in een nabijgelegen kantine en bespraken we het stuk. We haalden de banden aan met G&I, met nog een andere I (die zwanger is, proficiat!!) en met J&M (ouders van een I en volgelingen van ondergetekende). En zoals dat steeds onder goede vrienden gaat, kwamen de volgende gesprekspunten aan bod: stinkende haarkleurmiddelen, aangebrande pizza, akelige verrassingen in toneelstukken en zoekgeraakte zwembaden.

Weeral was de avond veel te snel voorbij. Gelukkig staan er binnenkort nog een heleboel leuke activiteiten op de gezamenlijke agenda. En, die activiteiten deel ik met mensen die niet beschroomd zijn om in de doos te kijken. Ze zijn me heel dierbaar.

liefs,

Daisy Soleil
xox

PS: De energieke B.? Haar draadjes zijn eruit en ze heeft nu enkel nog een pleistertje op haar kin. De valpartij is al bijna vergeten!

Een wraakzuchtige pouf

Gisterenavond reed ik met mijn rode, klassieke sportauto rond in het pittoreske Stalhille. Ik zag een veelbelovende lap bouwgrond liggen en pootte er een zeer exclusief vijfsterrenhotel neer. Ik zette er een zeer vriendelijke jongeman (met een Franse tongval) achter de balie, bouwde een fontein en liet een Olympisch zwembad, een tennisveld en een petanquebaan aanleggen. Ik klopte zoveel mogelijk geld uit de zakken van al mijn gasten. Met dat geld maakte ik grote sier in de hotels van mijn concurrenten die op hun beurt al mijn geld aftroggelden. Ik maakte het te bont, ging failliet en eindigde in de goot...


"En dat allemaal op één avond?", hoor ik u denken. Welja, als u weet dat ik weer te gast was op het domein van T&I voor een avondje vol smul- en spelplezier, begrijpt u meteen dat er op zo'n avond veel kan gebeuren.

Door een akelige ziekte van Norbert, was er geschoven met de datum en zag ik T&I (en de energieke B!) pas gisterenavond terug. U begrijpt dat we dus veel aan elkaar te vertellen hadden. Allereerst werkte ik mijn schuldgevoelens (T&I hadden voor de eerste geplande avond al vanalles in huis gehaald) weg door een korf druiven in chocolade te schenken. T. gaf mij op zijn beurt een cocktail als aperitief en bekogelde mij met iets langwerpigs in rubber. Bij nadere inspectie bleek het om een beschermhoesje voor het spelen met zijn spel te gaan. Hij raadde mij aan om het ook te bestellen via deze site.


"Enkel drank?", meen ik in uw gedachten te lezen. Welneen, al snel kwamen er allerlei smakelijke aperitiefhapjes in onze kring. We stortten ons op nootjes, worstjes, macaroni-chips, oude hesp en een mosterdhoninggehaktbroodje.




"En de energieke B?", vragen de aandachtige lezers zich nu af. Wel, deze toekomstige Miss Universe, was nog volop bezig met haar schoonheidsslaapje toen ik binnenkwam. Maar toen ze begreep dat ik aanwezig was, stond ze erop de nieuwste stukken in haar garderobe aan te trekken om mij te komen begroeten. De lieve meid verkeerde nog steeds in een verjaardagsroes en kreeg van mij een zorgvuldig ingepakt geschenk. B. scheurde het papier zo snel mogelijk open en kreeg er prompt een familielid bij. Voortaan woont poppemie "Daisy" ook bij T&I én B! Poppemie "Daisy" bracht naast zichzelf ook nog een plaspot en enkele (niet open te krijgen) potjes voedsel mee. Ik voelde mij vereerd dat de plastieken versie van mijzelf ook zindelijk was en op haar lijn lette.

Maar toen... sloeg het noodlot toe. De energie B. geraakte in extase en begon als een wervelwind door het huis te draven en toonde ons alle geschenkjes die ze nog maar pas had mogen ontvangen. Een pouf voelde zich nogal gestoord door al die bewegingen van B. en nam wraak. B. viel op de grond... Haar kin toonde een grote snede... Snel reden T&I met de spartelende B. naar de dokter van wacht. Norbert en ikzelf bleven ongerust achter. Gelukkig konden we met behulp van dit programma (Hoera voor Same Difference!) onze gedachten een beetje verzetten.

Niet zo heel veel later was het Stalhilse gezin er terug. B. was vijf hechtingen rijker geworden en pronkte met een grote pleister. Tijdens de operatie had ze geen kik gegeven en bovendien was er op haar nieuwe tenue geen enkel spatje bloed te zien. Flinke meid!


Na dit avontuur had I. vooral behoefte aan een hartversterkingetje en knorde bij iedereen de maag. Speciaal voor die avond waren T&I een frituur begonnen onder de noemer "Hoe vettiger, hoe prettiger!". En het was inderdaad prettig! Ik genoot van friet met een mexicano. Ik proefde van een ribster en een kipcorn. Ik liet een saté naar binnen glijden en nam een grote hap van het zelfgemaakte gehaktbrood.


Frituur "HVHP" houdt er een speciale prijskaart op na. U kunt er niet terecht met uw kaart van Diners Club en zelfs contant geld wordt er niet aanvaard. T&I hebben dagen zitten tobben over hoe ze zoveel mogelijk natura kunnen bekomen en daardoor was ik hen het volgende schuldig: een knuffel, een zoen, een olé, nog een knuffel, een mop en enkele geworpen zoenen.

Na dit feestmaal namen we afscheid van de nog wat beduusde B. en doken we met T. in zijn spellenarchief. We kwamen uit de kast met dit spel. Om er in te komen speelden we eerst dit spelletje om ons daarna op het terrein van Paris Hilton te wagen. Zoals u al begreep werd ik weeral niet tot grote winnares gekroond. Maar dat hoeft ook niet, we hebben ons ontzettend goed geamuseerd en kijken nu al weer uit naar een volgende sessie.

Het was ondertussen laat geworden maar ik kon echt nog niet naar huis. Speciaal voor de gelegenheid had I. nog gezorgd voor een middernachtbuffet. Er waren poffertjes, ijs, vers fruit en slagroom. Ik koos voor een combinatie van deze drie laatste en vulde de laatste gaatjes in mijn buik.

We maakten nog wat toekomstplannen en namen toen afscheid van elkaar. Volgende week zien we elkaar terug voor een snuifje cultuur!

"Hoe gaat het ondertussen met B.?" Wel, de lieve meid heeft een rustige nacht achter de rug en is terug een energiereep op twee beentjes. Volgende week maandag gaan de draadjes uit haar kin. Wenst u haar ondertussen veel beterschap te wensen dan kunt u dat doen op virtuele wijze op dit adres of u kunt haar verrassen met een presentje op het redactie-adres van deze site.