Zoals trouwe bezoekers van deze blog ondertussen weten, ben ik een devote fan van Nicole en Hugo. Hun nieuwe cd staat al een tijdje op 'repeat' in mijn cd-speler en ik was heel blij toen ze onlangs de prijs van de Zomerhit van deze radiozender wonnen.Gisterenavond mocht ik dit zoetgevooisde echtpaar nog eens aan het werk zien. Op uitnodiging van T&I bevond ik me op de festivalweide van deze plek. De toekomstige ouders van mijn petekind hadden voor een speciale plek dichtbij het podium gezorgd, waardoor ik alles van nabij kon volgen. Opnieuw namen Nicole & Hugo me mee op een muzikale wereldreis. De opwinding die ze uitstraalden en de grapjes die ze maakten, zorgden ervoor dat ik wenste dat ik met hen op dit schip zat. Ik hoop dat mijn droom ooit werkelijkheid wordt. Ons gezelschap zong mee (of probeerde dit toch), wiegde heen en weer, zwaaide met de armen en onze handen gloeien nu nog van het vele klappen. Zelfs de energieke B. werd er stil van!
Na het perfecte optreden ging ik ze nog eens begroeten achter de coulissen. Ik gaf hen een kleine attentie cadeau en zij signeerden graag mijn nieuwe cd van hen. Ik kreeg ook nog een gehandtekende foto, die weldra in een mooi lijstje zal prijken in mijn salon.
Naast Nicole & Hugo zag ik ook deze heer aan het werk. Ik heb bewondering voor deze jongeman die met zijn verhaaltjes en mimiek een hele zaal in vervoering kan brengen. Wat hij vertelt, is soms op het randje... maar dat maakt het extra pittig. Ook T&I, die erbij aanwezig waren, waren vol lof over hem. Norbert daarentegen had last van zenuwen. Niet vanwege het optreden maar wegens onze plaatsen: vooraan op het tweede balkon... Hij was bang dat hij naar beneden zou storten... Hij kalmeerde pas toen hij dit kreeg, in zijn stamcafé.
Met Wendel heb ik zelf enkele bange momenten beleefd. Niet dat hij mij heeft doen schrikken, maar wel zijn verzamelde oeuvre van deze dokter. Samen hebben wij er nu al enkele bangelijke avonturen van gezien en hoewel ik er zeer kan van genieten, bekruipt mij steeds een gevoel van onbehangen als ik deze begintune hoor.
Van deze begintune daarentegen begin ik spontaan te roepen: "Maar laat het dan toch! Bemoei je er niet mee!!". Het hoofdpersonage in deze serie werkt zich telkens in moeilijkheden die soms wel heel pijnlijk zijn. Maar die Wendel en mij hard doen lachen.
Vandaag had ik nog een veel groter blij moment: samen met I. ging ik naar de vrouwendokter die haar zwangerschap mee begeleidt. De zus van I., wiens naam ook met een I. begint, was er ook bij. Samen waren we getuige van de wonderbaarlijke techniek waardoor we in de gezegende buik konden meekijken. En ik mag u nu al zeggen: het nieuwe kindje is zeer hard aan het groeien en in uitstekende gezondheid. Het geslacht weet ik ook al... maar u zal nog een tijdje moeten wachten.
Of zoals de gynaecoloog het zelf zei: "Geduld is een schone deugd!".
Liefs,
Daisy Soleil
xox
