Een vol weekend

Als T&I er zijn, is het altijd feest in Casa Soleil. Zo ook vrijdagavond. T zat nog in zijn werkmodus als gsm-callboy toen hij en I hier aanbelden: hij was toeristen in de Ardennen aan het uitleggen hoe ze naar de radio konden luisteren, tv-kijken en meer van dat in hun gehuurde chalet. Maar, toen hij zag wat ik voor hem had klaargelegd (een cassette van Star Wars), verschenen er pretlichtjes in zijn ogen. I had voor de gelegenheid haar rijlaarzen van dit merk aangetrokken. Ze zag er uit als een jonge amazone en kon gerust solliciteren als backup van de dame uit het prentje.

Er was om 19u00 gereserveerd, dus we moesten ons een beetje haasten naar dit hotel. Onderweg toonde T nog zijn eigen interpretatie van 'wild eten', het is soms echt nog een kwajongen. In het restaurant werden we verwelkomd door garçon Tim die ons meteen de regels van het huis uitlegde: het eten moesten we zelf nemen, de drank mochten we aan hem vragen, een uitstekende formule! Na het aperitief stortten we ons als een roedel wilde wolven op het buffet, waarbij we niet nalieten om op onze borden enkele creaties te maken waarvoor zelfs Nigella Lawson zou passen.

Het smaakte. Met ons vieren zaten we net niet alleen in de zaal. Daardoor konden we met gerust hart ons hart luchten over allerlei zaken en ook toen we herinneringen ophaalden aan onze favoriete tv-reeksen uit onze jeugd, waren er geen andere gasten die hun wenkbrauwen ophaalden.

Voldaan, vol en volledig bevredigd wandelden we naar huis. T smeet zowat zijn overtollige kleren van zijn lichaam en wierp zich op zijn cadeau. We mochten hem vragen wat we wilden, hij was eventjes weg van de wereld en zat ergens diep in de ruimte. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een dansje te maken met I. Wij tweeën zaten even in de Zwitserse bergen.

Toen T weer bij zijn positieven was gekomen, was het I die zich uitkleedde. Weliswaar in de privacy van de logeerkamer en ze verscheen weer in een allerliefst rood pyjamaatje. In de salon werd het een vredig tafereeltje: Norbert las zijn krant, I keek in plaatjesboeken en T en ik speelden dit spel. Norbert was de eerste die naar boven trok, gevolgd door I. Heel wat later vonden T en ik dat het welletjes was en legden we ons te rusten.

Zaterdagmorgen bleef het stil in mijn keuken. We gingen namelijk ontbijten. Gewapend met twee bonnen kwamen we terecht in het toeristisch hart van de stad, waar we in een bakkerij/tea-room een lege tafel kregen toegewezen. Die tafel bleef echter niet lang leeg: champagne, schuimwijn, koffie, thee, sinaasappelsap, pistolets, koffiekoeken, cake, kaas, hesp, zalm, confituur, vers fruit... Zoals de dienster het zei: het was beslist niet het goede moment om aan een dieet te beginnen. Zoals steeds smaakte het ons en we genoten zo erg van elkaar dat we zelfs vage plannen maakten om nog eens samen op reis te gaan. Natuurlijk zou dan ook B (de energieke dochter van T&I) niet mogen ontbreken en we dachten er aan om eens dit park te gaan verkennen. Verder kwam ook het toneeloptreden van G, een familielid van T&I ter sprake.

Veel te snel was het weer tijd om afscheid te nemen. De rest van de zaterdag verliep gemoedelijk. Wendel bracht nog een bezoekje en niet heel laat lag ik zalig in mijn bed.

Zondagmiddag was het weer tijd om te gaan smullen. Deze keer weer in een ander kader, samen met G&R en S&K. Ook hier zaten we bijna alleen in het restaurant, waar het trouwens nogal kil was. Gelukkig was het lekker: ik genoot van een salade met langoustines, gevolgd door een tussenribstuk omringd door herfstvruchten.

Nogal rond verlieten we het pand, waarna ik besloot dat het toch wel tijd was dat ik mezelf nog wat nuttig maakte. De rest van de namiddag werkte ik verder aan deze site. 's Avonds kreeg ik nog een uitnodiging van Wendel om naar deze film te komen kijken. Hoeft het gezegd dat dit de ideale afsluiter was van een prettig weekend?

De kreunende kijkers

Een avondje doorbrengen met Wendel betekent meestal dat we ons installeren voor de buis om er ofwel te kijken naar een (voor velen obscure) dvd of het televisie-aanbod op ons laten neerdalen. We genieten volop met het leveren van commentaar of het stellen van vragen bij hetgeen we mogen zien.

Gisteren was niet anders. Na "Man Bijt Hond" (de lustige lezers zijn voorlopig onze favorieten) en enkele leuke bloopervideo's maakte ik een nieuwe dvd open: "Star Trek - the animated series". Een tekenfilmpje waarin Spock de hoofrol speelde, leerde ons dat Vulcans wel degelijk emoties hebben. In tegenstelling tot mensen echter, kiezen Vulcans er voor om hun emoties te beheersen. Dit doet mij denken aan mijn vorig bericht: was zij een Vulcan?

Korte inhoud van het filmpje: Spock reist naar het verleden en ontmoet er zichzelf als tienjarige. Net op dat ogenblik moet Spockje (die een Vulcan als vader heeft en een mens als moeder) kiezen of hij nu een Vulcan of een mens wil zijn. Spock helpt hem hierbij.

Daarna keken we nog naar "The Block". Wist je trouwens dat de oorspronkelijke titel eerst "Het Blok" was? Bij VT4 vond men dit toch iets te veel verwijzen naar een bepaalde politieke partij en koos men voor de Engelse titel. Goed, dit jaar is het in Oostende te doen. Wendel kent trouwens persoonlijk de architect van dienst (en beweert een foto van die man te hebben terwijl hij een bad neemt). Zoals steeds zorgde een opgelegd spelletje voor de nodige spanning bij de 'bewoners', wat dan weer voor ruzie zorgde en tenslotte een breuk. In plaats van eens samen op café te gaan om alles uit te praten, kozen de rivaliserende koppels er dan maar voor om elkaar te negeren. Mijn favoriete bewoner is alvast Alain, Wendel wordt warm als hij Roland ziet.

Nog later die avond vond in mijn mailbox een sympathiek berichtje van Wildcard. Hij kwam op deze blog terecht en vindt het er fijn vertoeven. Verder schreef hij dat hij een grote fan is van "Star Trek". U begrijpt dat ik mij moet bedwingen om niet van u te eisen dat u zijn uitgebreide blog eens bezoekt. Daarom vraag ik u heel vriendelijk om eens in de zieleroerselen van mijn nieuwe speciale vriend te gaan grasduinen !

Vrijdagavond kunt u mij aantreffen in dit hotel. Niet dat ik dringend behoefte heb aan een hotelkamer, maar samen met Norbert en T&I ga ik er eens proeven van seizoensgebonden producten. Een verslag van dit avondje leest u hier binnenkort.

Grote binnendeuren? Draag een hoepeljurk!

Dit weekend keek ik (nog eens) naar "The Scarlet Empress" met Marlene Dietrich in de hoofdrol als Katharina De Grote van Rusland. Deze film wordt door cinefielen omschreven als een 'filmorgasme' en wat daarmee wordt bedoeld moet je echt zelf eens bekijken.

Dat niemand anders dan de Kraut Marlene Dietrich deze rol kon spelen, hoeft geen betoog. Haar vertolking van de onschuldige prinses die verandert in een machtsgeile ijskeizerin is één van de beste die ooit op het filmdoek te zien was. Maar, let ook eens op enkele andere zaken:


De decors: helemaal anders dan de verfijnde, luchtige paleizen waarin de keizerlijke Russische familie mocht vertoeven, maar groots, donker, angstaanjagend, vol geheime gangen en deuren en overal beelden van knoestige skeletten en figuren die ontzettend lijden. Josef von Sternberg wou hiermee de tegenstelling tonen tussen het leven van de gewone Rus en die van de bevoorrechte ziel aan het paleis. Marlene zelf werd er echter niet warm of koud van (emoties waren trouwens nooit echt aan haar besteed), maar toen ze de indrukwekkende deuren in de decors zag, gaf ze prompt opdracht aan haar kostuumontwerper om haar enorme hoepeljurken nog een meter breder te maken.

Maria Riva! Wie, denkt u nu? Wel, de dochter van Marlene! Net aan het begin van de film speelt ze haar moeder als jong prinsesje. Maria zag het al allemaal voor haar: een Oscar voor haar prestatie en een geduchte concurrente voor Shirley Temple. Helaas, een Oscar bleef uit en Shirley bleef lustig alleen huppelen.

Marlene hield van haar vrienden. Haar homoseksuele vriend gaf ze een rolletje als lakei in de film. Hij was maar al te blij! Waarom? Omdat hij voor zijn rol op hoge hakken moest lopen! (Denk aan het schoeisel van Anatool van Jommeke).

Hoe moest ze tonen dat ze ontmaagd werd in de film? In die tijd kon je dat niet zomaar laten zien in een film, maar Marlene vond snel een oplossing: als maagd is ze telkens te zien met haar ogen helemaal open: jong en fris. Nadat ze een soldaat heeft besprongen achter een struik zijn haar oogleden plotseling wat gezakt, wat haar een meer wereldse blik geeft: ze weet nu waar de klepel hangt.

Nadat ze zich in een legerkostuum heeft gehuld (waardoor ze er uit ziet als een nogal verwijfde legerkapitein) op haar eentje het Russische leger achter zich heeft geschaard, met een paard heeft gereden door het paleis en haar gekke man heeft laten doden, moest Marlene de klokken van het Kremlin doen luiden. Regisseur von Sternberg liet haar die scène meer dan 50 keer doen, zodat het er eindelijk op leek dat ze toch wat afgemat was na al wat ze had meegemaakt. Het lukte: Marlene zweette zelfs tijdens die laatste opname (iets wat ze voorheen nooit deed, ze vond zweten zelfs zeer onbeleefd), vervloekte von Sternberg, liep weg van de set en sloot zich op in haar kleedkamer. Toen ze de film later zelf zag, begreep ze eindelijk wat von Sternberg met haar wou bereiken en vertelde ze hem dat hij het haar beter nog eens vijftig keer had laten doen.

U begrijpt het waarschijnlijk al: ik heb een boontje voor Marlene Dietrich. U ook? Laat het mij gerust weten!

Pastalhille

Zaterdagavond vertoefde ik me weer in aangenaam gezelschap in het pittoreske Stalhille, bij T&I. (en natuurlijk de energieke B!, die nu zelfs 's nachts haar kunsten durft vertonen). Natuurlijk kwam ik er niet met lege handen. T kreeg een gesigneerde verwendoos en I enkele literaire werken. Voor B had ik een toverfrisbee mee. Ze waren er oprecht blij mee. En... T&I gaven ook iets terug: Norbert kreeg een megafles van zijn geliefde aperitief en voor mij was er een pakje met mijn favorietje tussendoortjes. Een mooi gebaar!

Na wat gekeuveld te hebben met in de ene hand een glas bubbels en in de andere hand enkele aperitiefsnoepjes was het de hoogste tijd om ons op T zijn spel te smijten. Ondertussen had ik al veel geoefend en ik koesterde de stille hoop om met de wisselbeker aan de haal te gaan. Helaas... wederom was het I die triomfeerde.

Ik slikte mijn trots in, samen met enkele lekkere pastagerechten tijdens het diner. Ik voelde mij helemaal klaar om te strijd aan te gaan met stenen, bomen, schapen, erts en graan tijdens de tweede ronde, maar driewerf helaas... T kwam als overwinnaar uit de bus!

Mijn diepe verontwaardiging verdronk ik met wat citroenthee. Toen T&I het dessert op tafel toverden: warme appeltaart met ijs, aardbeien en slagroom, was ik de teleurstelling al lang vergeten. Echter, een nieuw verdriet kondigde zich aan: het werd laat en ik moest gaan.

Zoals steeds waren T&I (en de energieke B!) de oorzaken van een meer dan geslaagde, gezellige avond. Ik hoop ze snel bij mij te mogen zien (en verslaan!).

Verder kreeg ik vandaag een mooie mail van Tommy M. Hij wil graag mijn speciale vriend zijn en wie ben ik om zo'n vriendelijk verzoek van zo'n sympathieke jongeheer te weigeren? Tommy heeft een eigen blog waarmee hij de wereld op de hoogte houdt van zijn wedervaren met zijn partner, zijn hond, zijn huis, zijn werk en zijn gezondheid. Leesplezier verzekerd!