Fout!

Vorige week trok ik er op uit met mijn nieuwe vriendin ID. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar het klikt wel tussen ons. We zetten ons beiden in voor hetzelfde goede doel en werken daardoor soms nauw met elkaar. Toen ze me kwam vertellen dat ze niemand bereid vond om met haar naar deze film te gaan kijken, begreep ik meteen haar onderliggende vraag. Zo kwam het dus dat ik Norbert vorige donderdagavond achterliet met een magnetronmaaltijd en me naar deze onpersoonlijke bioscoop begaf.

De zaal zat quasi afgeladen vol met tienermeisjes. Enkelen van hen waren er in geslaagd hun vriend mee te krijgen. Van zodra die kerels het aanwezige publiek zagen, kregen ze allen een wanhopige blik in hun ogen. Het angstzweet brak hen uit en enkelen probeerden nog om met een smoes er vanonder te muizen. Helaas, hun vriendinnen bleven voet bij stuk houden en met afhangende schouders sjokten de jongemannen de trap op om met een veelbetekenende zucht in hun genummerde zetels te ploffen.

Ik zat daar totaal niet tegen mijn zin. Integendeel! De serie waarop de film is gebaseerd is één van mijn favoriete feuilletons. En zo kwam het dat ik getuige was van hoe Carrie meer kastruimte kreeg, Samantha haar lijn vergat, Miranda in het stof kroop en Charlotte zichzelf bevuilde. Dat laatste leek mij iets te veel onderbroekenlol (en volgens mij verzonnen om Kristin Davis toch maar een scène te geven), maar voor de rest heb ik mij prima geamuseerd. Ook ID was blij met haar avondje uit.

Vrijdagavond vond je mij ook niet thuis. Samen met T&I (ditmaal zonder de energieke B!) trok ik naar dit dansfeest. Nadat we samen hadden genoten van een snelle spaghetti, trokken T. en ikzelf onze turquoise tenues aan. I. had voor de gelegenheid een hagelnieuwe positiejurk aangeschaft. Norbert droeg een net hemd.

I. zorgde ervoor dat we dichtbij de ingang van dit complex parkeerplaats vonden en niet veel later amuseerden we ons temidden van 20.000 aanwezigen. Omdat we ons toch nog wat meer fout wilden voelden, trokken T., Norbert en ikzelf nog gekke hoedjes aan. I. werd het lichtpunt in ons midden door haar lichtgevende Playboy-oortjes. Ik maakte mijn outfit af door mijn oude bril op te zetten.

Die bril zorgde ervoor dat ik het spektakel op het podium goed kon volgen. Nadat de medewerkers van deze radio hun kunsten hadden vertoond (Alexandra Potvin zag er beter uit dan ooit in haar Donna Summer-kleedje en Showbizz Bart viel bijna omver toen Anke in zijn armen sprong), maakte Corry Konings het publiek gek. Helaas zong ze maar één liedje en ook haar Rekels had ze thuis gelaten. Freddy Breck leek een ander liedje te lippen dan datgene dat er werd gedraaid. De overgebleven dames van Bananarama werden uitgejouwd vanwege de zeer bedroevende kwaliteit van hun optreden. De Gibson Brothers deden turnoefeningen. Een lid van Tavares had een Boma-kostuum aan. Maar het was toch wel Laura Lynn die de zaal deed ontploffen. Nadat ze nog maar een halve noot had gezongen, ging het publiek totaal uit de bol. Dat ging zo door, de hele nacht lang. Helemaal fout, maar wel zo leuk!

We dansten onszelf bijna buiten westen. We kregen ook uitdrogingsverschijnselen want een drankje halen was een bijna onmogelijke opgave die maar liefst een half uur duurde. Laat in de nacht sloeg de vermoeidheid toe. Hoewel we ons ontzettend amuseerden, besloten we dat het welletjes was geweest. In de auto genoten en praatten we nog gezellig na.

T&I zijn inmiddels vertrokken (ja, mét de energieke B.) op vakantie naar Italië. Ik hoop dat zij zich daar tenminste even goed amuseren en kijk alvast uit naar hun terugkomst. Wedden dat we ons weer goed zullen vermaken als we elkaar terugzien?

Ik wens iedereen alvast een prettige zomer!

liefs,

Daisy Soleil
xox

Postpunthoofd

Waarom het postkantoortje in mijn buurt moest sluiten, blijft mij een groot raadsel. Zo groot is dat raadsel nu ook weer niet: "besparingen". Allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de klantvriendelijkheid? Tot voor kort kon je in dat postkantoortje voor bijna alles terecht en kreeg je er gratis een glimlach, een luisterend oor en een goed gesprek.

Nu is dat postkantoortje dicht en moet iedereen in de buurt zijn of haar postzaken regelen in de plaatselijke supermarkt aan het zogenaamde "Postpunt". Wie ooit het idee kreeg om postzaken te laten regelen door supermarktwerkneemsters, krijgt van mij geen pluim. Want wie aan ons "Postpunt" staat, krijgt er geheid een punthoofd!

Postzegels worden er verkeerd afgerekend, pakketjes die nog moeten worden afgehaald, 'verdwijnen', en voor je er eindelijk geholpen wordt, wordt je geduld danig op de proef gesteld... Als Annie van achter haar kassa tegen Roswita van de 'droge rayons' klaagt dat Sandra nog niet terug is van 'kwarturen' en dat ze moet afgelost worden omdat ze met haar kleinkind Kevin naar de adviseur van de ziekenbond moet, dan breng je als wachtende aan het "Postpunt" beter een goed boek mee om de tijd te doden. Wuiven, lachen, knipogen, zwaaien met je handtas, roepen... het heeft geen baat. De slogan "de klant eerst" is duidelijk niet van toepassing aan het "Postpunt".

Zo ook vandaag. Tijdens mijn afwezigheid had de postbode een uitnodiging in mijn brievenbus gestopt om een pakketje te gaan afhalen aan het gevreesde "Postpunt". Eerst lijk ik nog geluk te hebben: er staat een dame achter de balie van het "Postpunt"! Ik zeg vriendelijk goeiendag en leg het briefje dat ik in mijn brievenbus vond keurig op de balie. De dame, laat ik haar Viviane noemen, begroet mij met een oogtruc: ze draait haar ogen achter haar bril gemaakt van weck-glazen zo ver mogelijk naar achteren in haar hoofd , schudt daarbij met haar zelfgekleurde krullen en grauwt naar mij met "Adres?". Ik ben verbaasd van haar visuele souplesse en zeg haar mijn adres (hoewel dit ook op het blaadje staat).

Viviane zucht en valt op haar knieën. Er volgt geen aanroeping van de Heilige Poststempel maar wel een arsenaal van vloeken terwijl ze door de pakjes onder haar balie klauwt. Uiteindelijk vindt ze het pakket dat aan mij is geadresseerd. Nu moet ze enkel nog de barcode van het pakket inscannen. Viviane hanteert de scanner als een Sovjetrussisch stoomstrijkijzer waarmee ze een valse plooi wil wegstrijken. De computer maakt het geluid van een ziekelijk kuikentje en geeft de strijd op. Viviane roept luid: "Brigitte!! Dat spel marcheert weer niet! Wil jij eens komen kijken?"

Ondertussen smijt Viviane het afhaalbriefje terug op de balie en wijst ze met haar afgekloven, half met nagellak gebeitste vingernagel naar een goedkope plastic balpen en naar het kadertje waar ik moet aftekenen voor ontvangst, zonder ook maar een woord te zeggen.

Het wordt mij te veel! Ik merk op: "Je kan dat ook gewoon vragen". Viviane haar teint krijgt de kleur van haar kapsel, ze draait zich om en ze verstopt zich achter de omvangrijke Brigitte die ondertussen de computer weer aan de praat heeft gekregen. Brigitte probeert op haar beurt om te scannen. Het lukt niet. Druppels zweet verschijnen op haar voorhoofd. Het puntje van haar tong komt tevoorschijn in haar mondhoek. Ze hijgt. De computer geeft geen kik. Viviane bestudeert de tegelvloer.

Uiteindelijk geeft Brigitte het op. Ze geeft mij het pakje, wenst mij nog een aangename dag en gaat 'kwarturen', met in haar kielzog de hoogrode Viviane...

Gelukkig was de sfeer dit weekend in Casa Soleil prettiger. Ik moest natuurlijk T&I uitnodigen om hen te vertellen over al mijn avonturen in Turkije! Speciaal voor de gelegenheid had ik allerlei Turkse gerechten klaargemaakt en ik was trots op het resultaat: raki, Turkse stoofpot, spinaziepannenkoeken... Norbert dacht zelfs een moment dat hij weer terug in het hotel was en mocht opscheppen van het buffet! Gelukkig lukte het mij nog op tijd om hem terug in het gareel te krijgen.

T&I (en natuurlijk ook de energieke B!) straalden als steeds. T. had een gezond kleurtje door de hele dag in de buitenlucht te vertoeven, I. heeft die bijzondere gloed over haar die enkel zwangere dames lijken te hebben en B. stal de show met haar nieuwe kapsel. (Haar operatie is trouwens goed verlopen en binnenkort vergeten). T&I hadden ook een geschenk bij: een prachtige designpot met daarin een mooie plant, aangevuld met een romantisch pakketje servietjes. Ik was en ben er heel blij mee! Uit Turkije had ik voor B. een handgemaakt poppetje mee. Het werd door haar onmiddellijk aan een inspectie onderworpen en goedgekeurd!

Tijdens het aperitief en het avondmaal spraken we over onze vakantie-ervaringen en na het dessert speelden we terug met het spel van T. Dit keer deden we met z'n allen mee aan de Olympische Spelen. Ik moet echter dringend iets aan mijn conditie doen, want mijn prestaties waren niet om over naar huis te schrijven... Maar we lachten ons een kriek!

Binnenkort gaan T&I met B. naar Italië. Ik wens hen alvast een onvergetelijke vakantie toe! Maar ze zijn nog niet van mij af! In het najaar gaan we met z'n allen nog naar een bungalowpark. Natuurlijk zal ik na hun terugkeer in Italië bij hen uitgenodigd worden in het pittoreske Stalhille voor een "Italian Night" en ook daar kijk ik weer naar uit! Maar voor hun vertrek gaan we nog gezamenlijk dansen op dit feest!

Misschien kom ik u wel tegen?

liefs,

Daisy Soleil
xox

Chinees in Turkije

Zo ben ik terug van een zonovergoten, ontspannen vakantie in Kusadasi, een badplaats in de buurt van het Turkse Izmir. Ik verbleef er in een paradijselijk luxe-resort op basis van de formule all-in. Een keer zelf niet moeten koken of met de was bezig zijn... wie kan daar neen tegen zeggen?

Ik zei alvast geen neen tegen de enorme buffetten, waar zelfs zuigelingen een glas kregen aangeboden door een lid van het legertje medewerkers. Als ik die beu was, kon ik nog altijd terecht in een Turks restaurant, een Italiaans restaurant, een visrestaurant of bij de Chinees. "Een Chinees restaurant in Turkije?", denkt u nu wellicht. Ja hoor, dat was er ook en het was er erg lekker om te eten. Natuurlijk waren er ook diverse bars, tenten waar Turkse deernes hun kunsten toonden en waar ik genoot van pannenkoeken gevuld met spinazie en kaas, diverse tea-rooms met allerlei zoetigheden (o.a. met het zondige baklava) en een ijssalon.

Salons waren er in overvloed: een schoonheidssalon (waar ik onder handen werd genomen en tien jaar jonger buiten kwam), een kapsalon, een fotosalon,... en ook nog diverse salons om gewoon in te zitten.

Niet dat ik veel heb stil gezeten. Ik bezocht natuurlijk ook de diverse boetieks in het hotel en snoof de sfeer op van de leuke winkeltjes in de stad, ik zwom in het zwembad en werkte aan mijn conditie met de aquagym. Want natuurlijk was er ook de obligate zwerm animatoren die maar al te graag met mij wilden spelen: petanque, pingpong, volleybal, waterpolo, darts... teveel om op te noemen (en ook om daadwerkelijk te doen). 's Avonds toonden zij hun kunsten als allround-artiesten in knotsgekke shows en nog wat later zwierde ik samen met hen de beentjes uit in de plaatselijke disco.

Een duik in de zee zorgde ervoor dat ik 's avonds geen zout meer nodig had op mijn frieten en als het mij allemaal wat teveel werd, verstopte ik mij onder een parasol met een goed boek. Ook vanuit mijn schuilplaats hoefde ik maar eens te knipogen naar een kelner en werd ik terstond bediend. Zalig!

Een antieke stad stond ook op het programma: Efeze. In dit grootste openluchtmuseum ter wereld van het Romeinse rijk waan je je echt in de antieke wereld. Ik friste er mijn (ietwat) vervlogen kennis van mijn studies klassieke talen op, vergaapte mij aan de mozaïeken en bracht er een bezoekje aan de bibliotheek, het badhuis en zelf aan het bordeel!

Gelukkig stond daarna een bedevaart op het programma. Naar het huis van Onze-Lieve-Vrouw. Sommige senioren hedentendage kiezen voor een nieuw leven aan een Spaanse costa, maar Maria deed het al veel eerder en kocht een vakantiehuis in Turkije. Een aardig nonnetje leidde mij er rond. Ik liet er een kaars branden en kocht er wat heilig water want natuurlijk is er ook een handige bron aanwezig op deze plek. De Heilige Maagd moet er alvast een uitstekende conditie op nagehouden hebben want waarom zij er tijdens haar laatste levensjaren op aarde voor koos om boven op een berg te wonen - zonder de nabijheid van één of andere markt - blijft mij een groot raadsel. Telkens zij iets nodig had, moest ze de berg af- en op rennen. Ik reed die bewuste berg op en af in een autobus, Maria zal het wel niet met een Vespa gedaan hebben. Of misschien kon zij gewoon in haar eten voorzien door een vermenigvuldigingstruc. Haar zoon moet het toch van iemand geleerd hebben

Nu, om al die gedachten door te spoelen bezocht ik het wijndorpje Sirince. Hier wordt wijn gemaakt van allerlei soorten fruit. Na het proeven van meloenwijn, kweepeerwijn, moerbijwijn, kriekwijn, ging ik er nog wat - licht in het hoofd - shoppen. Zo stapte ik weer op de bus met in mijn armen enkele flessen wijn, een lederen tas, een gewone tas, een slaapkleed, een tafelkleed, kousen, handdoeken en enkele sleutelhangers. Gelukkig had Norbert nog wat plaats in zijn valies!

In de tempel van Artemis hield ik het sober (omdat er geen winkeltjes of cafeetjes waren) en liep ik enkele malen rond de enige zuil die resteert van dit één van de zeven wereldwonderen uit de klassieke oudheid. De rest staat in een museum in Londen... maar dat is voor een volgende keer.

Het was een mooie reis en voor mij alvast het begin van een zalige zomer.

Ik wens u alvast een even leuke ervaring toe!

liefs,

Daisy Soleil
xox