Kijk eens in de doos

Gisterenavond was het dus tijd voor dat snuifje cultuur uit mijn vorige post. Om niet al te veel tijd te verliezen, hadden T&I, Norbert en ik afgesproken in dit zogenaamde fast-foodrestaurant.







De belofte die in de naam schuilt van deze bekende hamburgerrestaurantketen werd totaal niet waargemaakt. De bediende aan de balie leek er zich niet aan te storen, met rollende ogen, veel gezucht en onbeschoftheid snauwde ze ons gezelschap toe dat "er één ziek is en dat we met een man minder zijn en dat het lang gaat duren hoor". Ok, dit kan altijd gebeuren.

Op de trap van deze keet had er iemand een cola gemorst. Wij lieten dit weten aan een lid van het personeel. Hij keek ons aan alsof we hem net stoorden uit een droomloze slaap. Ik heb het geteld... Tot 16 keer toe (zestien!) passeerde een lid van het personeel de bewuste trap om op de bovendieping telkens een stuk of vijf lege dienblaadjes te halen of om er gewoon wat rond te kijken. Telkens negeerde het lieve kind (ik schat haar op een jaar of twaalf) de colavlek. Uiteindelijk kwam ze, nadat de helft van de gasten van het restaurant had geprobeerd om via de trapleuning naar boven te klimmen, aanzetten met een miniscuul emmertje water (?) en een soort van dweil. Ze legde de vod op de colavlek, keek er even na en gooide daarna de dweil terug in haar emmertje. Ik zag haar niet meer terug. Waarschijnlijk was ze uitgeput van deze bovenmenselijke krachtinspanning.

Ondertussen waren we eindelijk bediend en konden we genieten van onze flauwe frieten, melige milkshake en hamburger die er beter uitzag toen hij nog in de doos zat.

Gelukkig was dit niet het einde van de avond. We gingen, op uitnodiging van G&I, de schoonbroer en zus van T&I, kijken naar het stuk "De Jongens Van Hiernaast" van de toneelkring "Feniks". G., de schoonbroer van T&I speelde er een rol in.

"De jongens van hiernaast" is een toneelstuk over vier mentaal andersvalide mannen die samen op een appartement wonen. Hun sociaal werker, Jan, is uitgekeken op zijn werk, en op zijn leven. Lucien Desmedt (met dt!) en Noël Bultinck zijn mentaal achtergesteld. Bartje Cleemput is een briljante schizofreen die fantaseert dat hij een tennisster is, en Arnold Weyers is een hyperactieve prater met dwangmatige gewoontes, die lijdt aan diepgewortelde onzekerheden.

Dit stukje uit het stuk wil ik met jullie delen:

(Bartjes vader komt hem bezoeken. Bartje en zijn vader delen een niet al te best verleden, en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom Bartje al een paar keren is opgenomen in een instelling. Hij begint zijn monoloog terwijl hij terugdenkt aan zijn opnamen.) Bartje: Elk jaar met kerst stuurde hij me een doos pralines. Maar, en ik denk dat vader dit gewoon vergat, ik hou niet van pralines. Ik krijg er buikpijn van, weet je. Dus deelde ik de pralines met de andere jongens van de afdeling. Elke kerst. Zo was er die ene jongen... ik ben zijn naam vergeten... die enkel het chocolade omhulsel van de praline opat en de vulling ervan bewaarde in een doos. Hij had die doos altijd bij zich. Tot hij op een dag doodging en de begeleiders gewoon de doos weggooiden. Ik bedoel, alles wat die jongen bezat, was die doos met de vullingen van alle pralines die hij ooit had gegeten en ze gooiden die gewoon weg. Ze vroegen het zelfs niet aan zijn familie. Ik begrijp dat niet. Ze keken zelfs niet eens in de doos. Ze gooiden de doos gewoon weg. (Bartje begint te huilen)

Na de voorstelling gingen we met z'n allen nog iets drinken in een nabijgelegen kantine en bespraken we het stuk. We haalden de banden aan met G&I, met nog een andere I (die zwanger is, proficiat!!) en met J&M (ouders van een I en volgelingen van ondergetekende). En zoals dat steeds onder goede vrienden gaat, kwamen de volgende gesprekspunten aan bod: stinkende haarkleurmiddelen, aangebrande pizza, akelige verrassingen in toneelstukken en zoekgeraakte zwembaden.

Weeral was de avond veel te snel voorbij. Gelukkig staan er binnenkort nog een heleboel leuke activiteiten op de gezamenlijke agenda. En, die activiteiten deel ik met mensen die niet beschroomd zijn om in de doos te kijken. Ze zijn me heel dierbaar.

liefs,

Daisy Soleil
xox

PS: De energieke B.? Haar draadjes zijn eruit en ze heeft nu enkel nog een pleistertje op haar kin. De valpartij is al bijna vergeten!