Postpunthoofd

Waarom het postkantoortje in mijn buurt moest sluiten, blijft mij een groot raadsel. Zo groot is dat raadsel nu ook weer niet: "besparingen". Allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de klantvriendelijkheid? Tot voor kort kon je in dat postkantoortje voor bijna alles terecht en kreeg je er gratis een glimlach, een luisterend oor en een goed gesprek.

Nu is dat postkantoortje dicht en moet iedereen in de buurt zijn of haar postzaken regelen in de plaatselijke supermarkt aan het zogenaamde "Postpunt". Wie ooit het idee kreeg om postzaken te laten regelen door supermarktwerkneemsters, krijgt van mij geen pluim. Want wie aan ons "Postpunt" staat, krijgt er geheid een punthoofd!

Postzegels worden er verkeerd afgerekend, pakketjes die nog moeten worden afgehaald, 'verdwijnen', en voor je er eindelijk geholpen wordt, wordt je geduld danig op de proef gesteld... Als Annie van achter haar kassa tegen Roswita van de 'droge rayons' klaagt dat Sandra nog niet terug is van 'kwarturen' en dat ze moet afgelost worden omdat ze met haar kleinkind Kevin naar de adviseur van de ziekenbond moet, dan breng je als wachtende aan het "Postpunt" beter een goed boek mee om de tijd te doden. Wuiven, lachen, knipogen, zwaaien met je handtas, roepen... het heeft geen baat. De slogan "de klant eerst" is duidelijk niet van toepassing aan het "Postpunt".

Zo ook vandaag. Tijdens mijn afwezigheid had de postbode een uitnodiging in mijn brievenbus gestopt om een pakketje te gaan afhalen aan het gevreesde "Postpunt". Eerst lijk ik nog geluk te hebben: er staat een dame achter de balie van het "Postpunt"! Ik zeg vriendelijk goeiendag en leg het briefje dat ik in mijn brievenbus vond keurig op de balie. De dame, laat ik haar Viviane noemen, begroet mij met een oogtruc: ze draait haar ogen achter haar bril gemaakt van weck-glazen zo ver mogelijk naar achteren in haar hoofd , schudt daarbij met haar zelfgekleurde krullen en grauwt naar mij met "Adres?". Ik ben verbaasd van haar visuele souplesse en zeg haar mijn adres (hoewel dit ook op het blaadje staat).

Viviane zucht en valt op haar knieën. Er volgt geen aanroeping van de Heilige Poststempel maar wel een arsenaal van vloeken terwijl ze door de pakjes onder haar balie klauwt. Uiteindelijk vindt ze het pakket dat aan mij is geadresseerd. Nu moet ze enkel nog de barcode van het pakket inscannen. Viviane hanteert de scanner als een Sovjetrussisch stoomstrijkijzer waarmee ze een valse plooi wil wegstrijken. De computer maakt het geluid van een ziekelijk kuikentje en geeft de strijd op. Viviane roept luid: "Brigitte!! Dat spel marcheert weer niet! Wil jij eens komen kijken?"

Ondertussen smijt Viviane het afhaalbriefje terug op de balie en wijst ze met haar afgekloven, half met nagellak gebeitste vingernagel naar een goedkope plastic balpen en naar het kadertje waar ik moet aftekenen voor ontvangst, zonder ook maar een woord te zeggen.

Het wordt mij te veel! Ik merk op: "Je kan dat ook gewoon vragen". Viviane haar teint krijgt de kleur van haar kapsel, ze draait zich om en ze verstopt zich achter de omvangrijke Brigitte die ondertussen de computer weer aan de praat heeft gekregen. Brigitte probeert op haar beurt om te scannen. Het lukt niet. Druppels zweet verschijnen op haar voorhoofd. Het puntje van haar tong komt tevoorschijn in haar mondhoek. Ze hijgt. De computer geeft geen kik. Viviane bestudeert de tegelvloer.

Uiteindelijk geeft Brigitte het op. Ze geeft mij het pakje, wenst mij nog een aangename dag en gaat 'kwarturen', met in haar kielzog de hoogrode Viviane...

Gelukkig was de sfeer dit weekend in Casa Soleil prettiger. Ik moest natuurlijk T&I uitnodigen om hen te vertellen over al mijn avonturen in Turkije! Speciaal voor de gelegenheid had ik allerlei Turkse gerechten klaargemaakt en ik was trots op het resultaat: raki, Turkse stoofpot, spinaziepannenkoeken... Norbert dacht zelfs een moment dat hij weer terug in het hotel was en mocht opscheppen van het buffet! Gelukkig lukte het mij nog op tijd om hem terug in het gareel te krijgen.

T&I (en natuurlijk ook de energieke B!) straalden als steeds. T. had een gezond kleurtje door de hele dag in de buitenlucht te vertoeven, I. heeft die bijzondere gloed over haar die enkel zwangere dames lijken te hebben en B. stal de show met haar nieuwe kapsel. (Haar operatie is trouwens goed verlopen en binnenkort vergeten). T&I hadden ook een geschenk bij: een prachtige designpot met daarin een mooie plant, aangevuld met een romantisch pakketje servietjes. Ik was en ben er heel blij mee! Uit Turkije had ik voor B. een handgemaakt poppetje mee. Het werd door haar onmiddellijk aan een inspectie onderworpen en goedgekeurd!

Tijdens het aperitief en het avondmaal spraken we over onze vakantie-ervaringen en na het dessert speelden we terug met het spel van T. Dit keer deden we met z'n allen mee aan de Olympische Spelen. Ik moet echter dringend iets aan mijn conditie doen, want mijn prestaties waren niet om over naar huis te schrijven... Maar we lachten ons een kriek!

Binnenkort gaan T&I met B. naar Italië. Ik wens hen alvast een onvergetelijke vakantie toe! Maar ze zijn nog niet van mij af! In het najaar gaan we met z'n allen nog naar een bungalowpark. Natuurlijk zal ik na hun terugkeer in Italië bij hen uitgenodigd worden in het pittoreske Stalhille voor een "Italian Night" en ook daar kijk ik weer naar uit! Maar voor hun vertrek gaan we nog gezamenlijk dansen op dit feest!

Misschien kom ik u wel tegen?

liefs,

Daisy Soleil
xox