Fout!

Vorige week trok ik er op uit met mijn nieuwe vriendin ID. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar het klikt wel tussen ons. We zetten ons beiden in voor hetzelfde goede doel en werken daardoor soms nauw met elkaar. Toen ze me kwam vertellen dat ze niemand bereid vond om met haar naar deze film te gaan kijken, begreep ik meteen haar onderliggende vraag. Zo kwam het dus dat ik Norbert vorige donderdagavond achterliet met een magnetronmaaltijd en me naar deze onpersoonlijke bioscoop begaf.

De zaal zat quasi afgeladen vol met tienermeisjes. Enkelen van hen waren er in geslaagd hun vriend mee te krijgen. Van zodra die kerels het aanwezige publiek zagen, kregen ze allen een wanhopige blik in hun ogen. Het angstzweet brak hen uit en enkelen probeerden nog om met een smoes er vanonder te muizen. Helaas, hun vriendinnen bleven voet bij stuk houden en met afhangende schouders sjokten de jongemannen de trap op om met een veelbetekenende zucht in hun genummerde zetels te ploffen.

Ik zat daar totaal niet tegen mijn zin. Integendeel! De serie waarop de film is gebaseerd is één van mijn favoriete feuilletons. En zo kwam het dat ik getuige was van hoe Carrie meer kastruimte kreeg, Samantha haar lijn vergat, Miranda in het stof kroop en Charlotte zichzelf bevuilde. Dat laatste leek mij iets te veel onderbroekenlol (en volgens mij verzonnen om Kristin Davis toch maar een scène te geven), maar voor de rest heb ik mij prima geamuseerd. Ook ID was blij met haar avondje uit.

Vrijdagavond vond je mij ook niet thuis. Samen met T&I (ditmaal zonder de energieke B!) trok ik naar dit dansfeest. Nadat we samen hadden genoten van een snelle spaghetti, trokken T. en ikzelf onze turquoise tenues aan. I. had voor de gelegenheid een hagelnieuwe positiejurk aangeschaft. Norbert droeg een net hemd.

I. zorgde ervoor dat we dichtbij de ingang van dit complex parkeerplaats vonden en niet veel later amuseerden we ons temidden van 20.000 aanwezigen. Omdat we ons toch nog wat meer fout wilden voelden, trokken T., Norbert en ikzelf nog gekke hoedjes aan. I. werd het lichtpunt in ons midden door haar lichtgevende Playboy-oortjes. Ik maakte mijn outfit af door mijn oude bril op te zetten.

Die bril zorgde ervoor dat ik het spektakel op het podium goed kon volgen. Nadat de medewerkers van deze radio hun kunsten hadden vertoond (Alexandra Potvin zag er beter uit dan ooit in haar Donna Summer-kleedje en Showbizz Bart viel bijna omver toen Anke in zijn armen sprong), maakte Corry Konings het publiek gek. Helaas zong ze maar één liedje en ook haar Rekels had ze thuis gelaten. Freddy Breck leek een ander liedje te lippen dan datgene dat er werd gedraaid. De overgebleven dames van Bananarama werden uitgejouwd vanwege de zeer bedroevende kwaliteit van hun optreden. De Gibson Brothers deden turnoefeningen. Een lid van Tavares had een Boma-kostuum aan. Maar het was toch wel Laura Lynn die de zaal deed ontploffen. Nadat ze nog maar een halve noot had gezongen, ging het publiek totaal uit de bol. Dat ging zo door, de hele nacht lang. Helemaal fout, maar wel zo leuk!

We dansten onszelf bijna buiten westen. We kregen ook uitdrogingsverschijnselen want een drankje halen was een bijna onmogelijke opgave die maar liefst een half uur duurde. Laat in de nacht sloeg de vermoeidheid toe. Hoewel we ons ontzettend amuseerden, besloten we dat het welletjes was geweest. In de auto genoten en praatten we nog gezellig na.

T&I zijn inmiddels vertrokken (ja, mét de energieke B.) op vakantie naar Italië. Ik hoop dat zij zich daar tenminste even goed amuseren en kijk alvast uit naar hun terugkomst. Wedden dat we ons weer goed zullen vermaken als we elkaar terugzien?

Ik wens iedereen alvast een prettige zomer!

liefs,

Daisy Soleil
xox