Grote binnendeuren? Draag een hoepeljurk!

Dit weekend keek ik (nog eens) naar "The Scarlet Empress" met Marlene Dietrich in de hoofdrol als Katharina De Grote van Rusland. Deze film wordt door cinefielen omschreven als een 'filmorgasme' en wat daarmee wordt bedoeld moet je echt zelf eens bekijken.

Dat niemand anders dan de Kraut Marlene Dietrich deze rol kon spelen, hoeft geen betoog. Haar vertolking van de onschuldige prinses die verandert in een machtsgeile ijskeizerin is één van de beste die ooit op het filmdoek te zien was. Maar, let ook eens op enkele andere zaken:


De decors: helemaal anders dan de verfijnde, luchtige paleizen waarin de keizerlijke Russische familie mocht vertoeven, maar groots, donker, angstaanjagend, vol geheime gangen en deuren en overal beelden van knoestige skeletten en figuren die ontzettend lijden. Josef von Sternberg wou hiermee de tegenstelling tonen tussen het leven van de gewone Rus en die van de bevoorrechte ziel aan het paleis. Marlene zelf werd er echter niet warm of koud van (emoties waren trouwens nooit echt aan haar besteed), maar toen ze de indrukwekkende deuren in de decors zag, gaf ze prompt opdracht aan haar kostuumontwerper om haar enorme hoepeljurken nog een meter breder te maken.

Maria Riva! Wie, denkt u nu? Wel, de dochter van Marlene! Net aan het begin van de film speelt ze haar moeder als jong prinsesje. Maria zag het al allemaal voor haar: een Oscar voor haar prestatie en een geduchte concurrente voor Shirley Temple. Helaas, een Oscar bleef uit en Shirley bleef lustig alleen huppelen.

Marlene hield van haar vrienden. Haar homoseksuele vriend gaf ze een rolletje als lakei in de film. Hij was maar al te blij! Waarom? Omdat hij voor zijn rol op hoge hakken moest lopen! (Denk aan het schoeisel van Anatool van Jommeke).

Hoe moest ze tonen dat ze ontmaagd werd in de film? In die tijd kon je dat niet zomaar laten zien in een film, maar Marlene vond snel een oplossing: als maagd is ze telkens te zien met haar ogen helemaal open: jong en fris. Nadat ze een soldaat heeft besprongen achter een struik zijn haar oogleden plotseling wat gezakt, wat haar een meer wereldse blik geeft: ze weet nu waar de klepel hangt.

Nadat ze zich in een legerkostuum heeft gehuld (waardoor ze er uit ziet als een nogal verwijfde legerkapitein) op haar eentje het Russische leger achter zich heeft geschaard, met een paard heeft gereden door het paleis en haar gekke man heeft laten doden, moest Marlene de klokken van het Kremlin doen luiden. Regisseur von Sternberg liet haar die scène meer dan 50 keer doen, zodat het er eindelijk op leek dat ze toch wat afgemat was na al wat ze had meegemaakt. Het lukte: Marlene zweette zelfs tijdens die laatste opname (iets wat ze voorheen nooit deed, ze vond zweten zelfs zeer onbeleefd), vervloekte von Sternberg, liep weg van de set en sloot zich op in haar kleedkamer. Toen ze de film later zelf zag, begreep ze eindelijk wat von Sternberg met haar wou bereiken en vertelde ze hem dat hij het haar beter nog eens vijftig keer had laten doen.

U begrijpt het waarschijnlijk al: ik heb een boontje voor Marlene Dietrich. U ook? Laat het mij gerust weten!